Organist Jos van der Kooy en hoboïst Anne Faber verzorgden op 5 september in de N.H. Kerk te Kamerik een uitstekend concert met een interessant programma. Anne Faber bespeelde deze avond drie verschillende instrumenten uit de hobo-familie. Begonnen werd de “gewone” hobo. Deze was te horen in een driedelig werk voor hobo en orgel van de in 1727 geboren componist en hofmusicus Joh. Wilhelm Hertel. Reeds tijdens het eerste deel was duidelijk dat beide musici in staat zouden zijn een concert op hoog niveau te kunnen geven. Dat deden ze dan ook. De hoboïst verzorgde iedere toon met de grootste zorg. Jos van der Kooy speelde zijn begeleiding uiterst stijlvol. Beide musici begrepen elkaar heel goed: hele kleine nuance-verschillen in de duur van alle noten (articulaties) en vrijheden in het tempo werden met de grootste zorg uitgevoerd. Aan alle eisen, die nodig zijn voor een goede uitvoering, werd voldaan. Dat vrijheden in het tempo bij snelle muziek van Bach tot een minimum beperkt kunnen blijven was te horen in de 6e triosonate voor orgel. Het eerste deel (allegro) was daar een duidelijk voorbeeld van: snelle nootjes van Bach zijn al zó mooi gecomponeerd dat een organist alleen nog maar zorg heeft te dragen voor een regelmatig voortgaande beweging, slechts op de allerbelangrijkste punten in de muziek behoeft een steunpunt geplaatst te worden. Terecht werd met grote nauwkeurigheid gelet op het details. Daarna hoorden we de zogenaamde oboe d’amore, als tweede hobo-familielid. Deze hobo klinkt 1½ toon lager dan de gewone hobo en dankt zijn naam aan de periode der Barok, waarin vele componisten (zoals Bach en zijn leerlingen) dol waren op dit instrument. Men noemde het “oboe d’amore” (hobo van de liefde) vanwege haar prachtige zachte, ronde toon. Anne Faber speelde de melodie van Psalm 42 in het Quartett “Freu dich sehr, o meine Seele” voor hobo en orgeltrio van de Bach-leerling Johann Ludwig Krebs op dit instrument. Hij deed dit waarschijnlijk gevoelvoller, expressiever dan de componist het zelf ooit gehoord zal hebben, aangezien in diens tijd de oboe d’amore zich nog in een beginstadium van zijn ontwikkeling bevond. Faber demonstreerde dat tegenwoordig expressiever spel mogelijk is. Een Voluntary van de Engelse componist Alcock, op uitstekende wijze gespeeld, vormde een goede volgende schakel in het programma. De prachtige Sonate van Mendelssohn over de melodie van “Vater unser im Himmelreich” werd in de moeilijk bespeelde akoestische ruimte zeer goed uitgevoerd. De verschillende variaties werden gespeeld met weloverwogen registraties. Zo ook de fuga. Bijzonder fraai was het warme Andante aan het slot van dit werk. Van de componist Niek Verkruisen werd de eerste uitvoering gegeven van een sonatine voor althobo en orgel. De althobo (het grootste lid van de familie) heeft een heel bijzondere, diepe sonore klank, die in het lage register doet denken aan dat van de fagot. Het werk, waarvan bij wijze van spreken de “inkt nog nat” was, was slechts enkele dagen vóór het concert door de componist voltooid. Het was geschreven in een gematigd-moderne stijl. Uiterst voorzichtig werd omgesprongen met “te moeilijke” harmonieën. Het ritme was met opzet eenvoudig, leuk en humoristisch gehouden. De drie delen van het werk waren niet te lang, goed van vorm en opzet. De muzikale ideeën werden in de juiste proporties uitgewerkt. De functies van beide musici waren gelijkwaardig. De wereldpremière: een boeiende uitvoering van een goed werk, was een succes. Tot slot improviseerde Jos van der Kooy over Psalm 98. Zoals dat te verwachten was van Van der Kooy, in 1980 en 1981 winnaar van het internationale orgelimprovisatie concours Haarlem, vormde dit onderdeel (met aansluitend samenzang) een hoogtepunt. Ongeveer een honderdtal bezoekers was getuige van een culturele prestatie op hoog niveau. Niets dan lof aan Jos van der Kooy en Anne Faber voor hun geleverde prestaties. – [Ad van Pelt – 10-9-1980].