Het ‘Chr. Oratoriumkoor Woerden’, voorheen ‘Chr. Oratoriumvereni­ging ‘Oefening en Stichting’, gaf afgelopen zaterdag in de Petruskerk een uitstekend jubi­leumconcert ter gelegenheid van zijn 75-jarig bestaan. De algehele leiding was voor het laatst in handen van de vakbekwame dirigent Jan Hei­ting (32), die het koor na zeven jaar verlaat in verband met een benoeming als dirigent van een koor en orkest in Nijmegen. ‘Af­scheid van een groot dirigent’, schreef een recensent van de Woerdense Courant in september 1977, toen Jos Leusink af­scheid nam. ‘Leusinks af­scheidsconcert was een klinkend slot. Het benaderde het volmaak­te’. Ook zijn niet minder geta­lenteer­de opvolger Anthony Ziel­horst gaf met ‘Oefening en Stich­ting’ tal van uitvoe­ringen op hoog niveau. Vervolgens kwam Jan Hei­ting. Ook hij bracht het koor verder. In 1987 vestigde Heiting voor de eerste maal de aandacht van de Woer­denaren op zich, tijdens een uitvoering van het ‘Requiem’ van Maurice Duruflé. Nadien dirigeerde Heiting het koor tijdens een be­hoorlijk aan­tal concerten, steeds op een bekwame wijze, zodat nu ook van hem kan worden gezegd: ‘een groot dirigent neemt af­scheid…’  Het ‘Chr. Oratoriumkoor’ gaf aan het begin van de avond een stijlvolle uitvoe­ring van twee cantates van Dietrich Buxtehu­de. De koor­klank was aangenaam en helder. Vooral de blijmoe­dige opening van de cantate ‘Erfreue dich Erde’, met het triom­fale geschet­ter van twee trompetten in het eerste deel, viel bij de luis­teraars goed in de smaak. Behalve de trompet­ten klon­ken hier ook pauken, strijk­instru­menten en een klein orgel. Het instrumen­tale ensemble was goed in balans met het koor. De organiste Margriet den Hartog vervolgde het programma met een gedragen uitvoering van Mendels­sohns ‘Derde sonate voor orgel’ opus 65. Helaas stond in het programmaboek­je niet ver­meld wélke sonate er gespeeld werd. Ook stond er niet bij dat deze sonate uit twee delen bestaat: I. Con moto maestoso (waarin de koraalmelodie ‘Aus tiefer Not schrei ich zu dir’ is verwerkt) en II. Andante tranquillo. Daarna vervolgde het koor met een uitvoering van Mendelssohns overbekende hymne voor sopraansolo, koor en orgel ‘Hör mein bitten’, evenals de ‘Derde sonate’ ook uit het jaar 1844. Het is altijd weer een belevenis om deze zangrijke muziek te be­luiste­ren. De sopraan Simone Houweling had voor deze gelegen­heid een positie naast de speeltafel van het hoofdor­gel inge­nomen. Het koor was enkele meters naar achteren gaan staan, zo dicht mogelijk bij het orgel. Het gelukte de uitvoe­renden naar behoren om alles gelijk en goed in balans uit te voeren. Muzikaal beschouwd overtrof Heiting al zijn prestaties met het koor in een uitvoering van Mozarts ‘Vespereae solen­nes de confessore’ KV 339 uit 1780. Mozart schreef deze ‘Ves­pers’ in zekere zin ook ter gelegen­heid van een afscheid. Het is zijn laatste composi­tie voor de aarts­bisschop van Salz­burg, met wie hij korte tijd later op spectaculai­re wijze zijn dienst­verband verbrak. Het is ook het laatste werk dat Mozart voor de kerk­diensten in de Salzburgse kathedraal heeft ge­schre­ven. Het prachti­ge ‘Confi­te­bor tibi’ is één van de stuk­ken waarvan een beroemde musicoloog heeft gezegd: ‘iemand die déze mu­ziek niet kent, kent Mozart niet.’ Ook het wereldberoemde ‘Lauda­te Dominum’ heeft een ontroeren­de zangerig­heid en poëzie en kan daarom eveneens worden gerekend tot de fraaiste stuk­ken uit Mozarts vocale muziek. In het polyfone ‘Laudate pueri’ lever­den de bassen en tenoren van het koor een uitste­kende presta­tie. Het was een bijzon­der goede keuze om met deze fantas­ti­sche ‘Ves­pers’ het jubi­leum­concert te besluiten. Het werk werd goed uitge­voerd en het geheel was goed in ba­lans. – [Drs. Ad van Pelt – 10-6-1993]